Fiss, sneeuw en Lawensalp

Vandaag gaat het sneeuwen boven 2500 meter. Op die hoogte ligt dan ook ongeveer de vorstgrens. Dat komt slecht uit voor ons. We willen nog van een paar uitzichten genieten die allen boven de 2500 meter liggen. Nu valt dat zien natuurlijk erg tegen als het sneeuwt. Maar het is ook de vraag of je het pad kunt zien en met name of je goed kunt inschatten of je voldoende grip hebt op de ondergrond als er sneeuw op ligt. We hebben daarom een alternatief; de Lawensalp met de Lawenshütte voor de koek en zopie. Het eerste deel bestaat weer een een deel van de Schmugglersteig. Kunnen we meteen zien hoe dat gaat in de sneeuw met de grip, het zicht en de temperatuur. Qua voorbereiding is er nog ruimte voor verbetering. Wij hebben nu wel allebei nieuwe stappers maar onze voorbereiding op sneeuw, kou en regen kan beter. Na deze trip wil ik een broek die aan het volgende voldoet:  een duurzame trekkingbroek voor avonturen in de bergen en het bos. Gemaakt van duurzame wind- en waterdichte GTX-2000 stof met een dubbele laag dubbel geweven stof over zitvlak en knieën. Normale taille (midden van taille) en normale pasvorm met voorgevormde knieën. Zes praktische zakken inclusief een kaartzak en een bijlzak. Verstelbaar met elastische riempjes en drukknopen aan uiteinden broekspijpen. Voorzien van zakken voor kniebeschermers. Zoiets dus. Maar nee. Ik tover uit mijn rugzak een regenbroek (volgens mij nog nooit gebruikt) van het merk HEMA, maatje Rita Corita. Geen enkele zak. Carla is niet beter af; ook zij heeft iets van de HEMA van het maatje iets te klein. Onze jassen komen uit dezelfde prijsklasse. Als we uit de lift stappen is er verder niemand die er zo onprofessioneel uitziet als wij. En dit zijn mensen die alleen maar een foto maken van de sneeuw en daarna warme chocolademelk gaan drinken. En wij gaan een barre sneeuwtocht maken. Als we maar niet onderkoeld raken oid.

Het eerste deel gaat goed. Dit geeft vertrouwen. Flink doorstappen werkt goed tegen de kou. Verse sneeuw glijdt gewoon van onze HEMA-outfit. Tussen Scheid en Azzerjoch moeten we linksaf en daarmee verlaten we het sneeuwvrij puinpad. Na 1 meter zien we al geen pad meer. Paden zijn hier aangeduid met de kleuren rood-wit-rood geschilderd op stenen langs het pad. Maar het heeft gesneeuwd. Dus lopen we maar wat door de sneeuw en blubber. Op een bepaalt moment volgen we een riviertje, vaak lopen we er door omdat je dan wel goed kunt zien waar je kunt staan. En de schoenen zijn waterdicht dus geen probleem zolang het er maar niet overheen loopt. Een beetje blij zijn we als we toch weer een beschilderde steen zien. We lopen dus goed. De koeien blijken in de sneeuw geen kuddegedrag te vertonen. We komen hier en daar een koe tegen die ons wat meewarig aankijkt. Ongetwijfeld hebben ze een mening over onze outfit. Al met al modderen we door en volgen de bordjes die ons beneden de sneeuwgrens brengen. We zijn een beetje huiverig voor de regen die hier valt. Sneeuw glijdt van je af maar regen niet. Houdt de HEMA ons wel droog? Toch valt de regen wel mee en de regen is zelfs gestopt als we de Lawenshütte bekijken. Onderweg tijdens dit troosteloze weer en troosteloze uitzichten heb ik vaak gedacht aan Kaiserschmarren. Hoe leuk is het om op de laatste dag Kaiserschmarren te eten en daar een foto van te nemen en die aan de thuisblijvers sturen. Heerlijk! De Lawenshütte is een boerderij. Om bij het terras te komen moet je door de blubber en stront stiefelen. Eenmaal op het terras komt iemand naar buiten en vraagt ons binnen te zitten. Dat komt goed uit want buiten is het nog steeds koud en het meubilair op het terras is nat. Binnen verwacht je de gezelligheid en warmte zoals je dat kent van een stube. Maar zo kwam dat niet bij ons over en het zou bij niemand zo overkomen. We stonden in een ruimte, helemaal betegeld met jaren '70 tegeltjes met rechts een tafel met daaraan gezeten een vrouw en recht tegenover ons een aanrecht van hetzelfde bouwjaar als de tegels. De vrouw is van een heel ander bouwjaar. Volgens mij was het een slecht jaar...Links is een hok waarvan de man de deur voor ons open doet. Het hok is misschien vier bij vier met twee raampjes van elk een halve meter bij een halve meter en in de hoek staat een mooi wit geschilderde stenen kachel. We krijgen 1 van de twee tafels tot onze beschikking. De menukaart ligt op tafel. We bestellen koffie en een broodje met kaas. Het is afwachten wat we gaan krijgen. In de tussentijd nemen we de kamer eens door. Er staat nog een kast die dienst doet voor de administratie lijkt het. Er staat een ringband op met op de rug geschreven iets over qualität. Maar er staan ook drinkglazen in de kast. Voor eigen gebruik of voor de gasten? De stoelen zijn niet allemaal gelijk en bij de kachel ligt een rugleuning van een stoel. Verder veel zitkussens voor op de stoelen en de banken. Op beide tafels ligt een kleedje. De man komt binnen met de koffie en het brood plankje. Over de koffie valt niet veel te zeggen.  Op het broodplankje liggen twee bolletjes (semmeln), één augurk, een bakje met boter en kaas. Dikke stukken kaas. Beide bolletjes kun je met gemak beleggen met plakken kaas van een centimeter dik. Hausgemacht legt de man uit, wijzend op de boter en de kaas. Waarbij de kaas volgens hem dit jaar is gemaakt. Wij geloven hem meteen. De kaas heeft gelukkig meer smaak dan de kaas uit de supermarkt hier in Fiss. Qua kaas heeft de supermarkt mij nog niet kunnen overtuigen. Maar dit heeft meer smaak. De man zijn broer - daar zien wij hem tenminste voor aan - komt nog vragen of alles in ordnung is. Dat is het wat ons betreft.  Eventueel kun je hier ook nog boter en kaas kopen. Leuk om mee te nemen maar praktisch zien wij bezwaren. Zo kan de kaas niet met onze kaasschaaf gesneden worden omdat deze te zacht is.  Aan het einde van de lunch vragen we de rekening. Het is niet verwonderlijk dat we hier niet met de pas kunnen betalen. Dat is sowieso iets waar je in Oostenrijk rekening mee moet houden. Ook in het dorp komt het voor dat bijvoorbeeld een rekening beneden de 30 Euro niet met de pas voldaan kan worden. We verlaten de hütte via het pad met de modder en stront naar de weg omhoog. Direct naast de hütte staat het station van de skilift en we zien dat op hoek van de boerderij een soort stube is gebouwd voor de wintersport gasten. We proberen ons voor te stellen dat de Fraulein van het huis daar achter de bar staat in haar Dirndl met nieuwe tanden en de beide broers hun baarden hebben getrimd en in lederhosen de bediening doen. We denken dan aan het spotje van Heineken jaren geleden (Biertje?). Wij kunnen het ons niet voorstellen.

We vervolgen onze weg over de alm. De regen blijft uit maar het uitzicht blijft beperkt door de wolken in het dal. Maar opeens hebben we uitzicht op onze eindbestemming: Mumliwasser en de Almpronenade. Bij mooi weer is dit de speeltuin voor dit Urlaubspark. Hier schijnt de zon wel. We ontdoen ons van onz HEMA-outfit en lopen richting de loopband die ons naar de gondel brengt. We gaan weer met de gondel naar Serfaus en daarna met de gondel naar Fiss. Daarna een warme douche en warme kleren. Morgen wordt het mooi weer en gaan wij op weg naar Luxemburg. Dan zullen we ook zien hoe het met de auto is; die staat al de hele week in de garage.

Het was een koude dag, dat wel....